ΤΟ ΛΕΞΙΚΌ ΛΑΜΒΔΑ

Λάμβδα

Τα ΛΛ (λάμβδα ή λάβδα)είχαν ιδιαίτερη προφορά, γενικότερα όλα τα διπλά σύμφωνα τα απέδιδαν όπως και τα φωνήεντα με ξεχωριστή τη δική τους δυναμική. Π.χ. αάατον κλπ. Εξ άλλου πρώτα τα πρόφεραν, τα φώναξαν κι έπειτα τα έγραψαν με το μεταγενέστερο από τα Ιδεογράμματα Αλφάβητο

*Λάα-λα-λας=Η πέτρα.

Λάα=Λατανία, Λάπαθος, Λαπίθι, Λάππα, Λάρισσα, Λάρανδα, Λανδία, Λάρναξ, Λάρυμα, Λάσσα, Λάτρος, Λαστρυγών ή Λαιστρυγών, Λάτιον, Λάτμος,Λάκκος, Λαύριον,κατά τον Αθηναγόρα δεν είναι άσχετα προς τας νήσους των πλακών, των λατομείων τους Παξούς.

Λα η και ο Λας=Κατά τον Στεφ.Βυζάντιο “δύω γένη”, Παραθαλάσσια πόλις αρχαία της Λακωνίας την οποίαν κατέστρεψαν από τα αρχαία χρόνια οι Διόσκουροι δι ό και Λαπέρσαι απ’ αυτής εκλήθησαν.Κατά τα χρόνια του Παυσανία υπήρχαν ακόμα ερείπια. της πόλως αυτής προ πάντων του ναού της Αθηνάς.

Λάας= Λίθος.

Λάαθα=Πόλις της ευδαίμονος Αραβίας, κειμένης εντός του Περσικού κόλπου.

Λάανα= Επίστατον.

Λαβά=Πόλις της ευδαίμονος Αραβίας, κειμένης μεσογείως.Η σταγών.

Λαβάβηρ=Λακανίσκη.

Λαβαμάς=Λαβομάνο, Νιπτήρας.

Λαβάς=Αντιλήψεις

Λαβήροις=Ποτιστηρίοις.

ήψεις.

Λαβήν=αφορμή, “μη δίνεις λαβή για σχόλια”.

Λαβήν=Αιτίαν

Λάβδα= Στοιχείον υγρόν και αμετάβολον (Ησύχιος) Θυγάτηρ του Αμφίονος και γυνή του Ηετίωνος, μετά το οποίου εγέννησε τον περίφημον της Κορίνθου τύραννον Κύψελον Λάβδανη=Ηπείρου τοπ. και Λάβδα Κερκύρας.

Λαβίδα=Το μετάλλινο κουτάλι της σούπας προς διάκρισι από το ξύλινο που λέγεται χουλιάρι. Κατά τον Σπ. Μουσελίμη για την κατασκευή χουλιαριών έχουν καταστραφή δάση ολόκληρα, στο παρελθόν.

Λαβήροις=Ποτιστηρίοις.

Λάβιρος=Ο βόθυνος.

Λαβράζει= Λάβρος γίνεται.

Λάβρεα= πόλις της ΒΔ της Βραζιλίας στις όχθες του Πείρος του Αμαζονίου, Λάβρα Αφρικής (Γκάνα)

Λάγανα=Είδος πλακουνταρίου, ως καπυρώδη, από σεμιδάλεως εν ελαίω τηγανιζόμενον, και άρτοι βραχέντες ελαίω. (Ησύχιος)

Λαγαρίζω=Καθαρίζω, ξεκαθαρίζω μετά από ζύγισμα που αφαιρείται η “τάρα”=φύρα. Φρ.Ξελαγαρίζω είμαι καθαρός.Είμαι λαγαρός=αθώος.

Λάγιος= Μαυριδερός.

Λαγκιόλι=Οι πτυχώσεις, δίπλες του υφάσματος όπως οι πτυχώσεις της φουστανέλλας.

Λαγόνω=Χορταίνω τρώγω καλά.

Λαγούμι= Υπόνομος οχετός.

Λαδεψοί και Τρανεψοί=έθνη Θυνών

Λάδη=νήσος Αιολίδος

Λαδοφάναρο=φανάρι με φωτιστική πηγή φυτίλι βουτηγμένο στο λάδι(Κέρκυρα)

Λάδων=Ποταμός Αρκαδίας. Ο δράκων, ο όφις ο φυλάσσων τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

Λαδωγενής=Η Αφροδίτη διότι εις τον Λάδωνι ποταμό της Αρκαδίας εγεννήθη.

Λαένι=Η κανάτα, η λάγηνος.

Λαέρτης= Ο Κηφισσός -Κηφεύς ο αιθιοπικός, Ετρουσκικά Κουπς

Λαέρτης= Ο πατέρας του Οδυσσέα.

Λαζαράτες=Αργυροκάστρου και Λαζαρέτο νησάκι απένατι λιμένα Κερκύρας και Βίδου.

Λαζοί=έθνος Σκυθών εστί και χωρίον παλαιά Λαζική (Στεφ. Βυζάντιος)

Λαζούλιθος=Πολύτιμος λίθος κυανού χρώματος. Λαζική χώρα της Μ.Ασίας επί του Ευξείνου Λαζοί οι κάτοικοι.

Λαζουρίτης=Ημιπολύτιμος λίθος προσομοιάζων προς τον σάπφειρον. Λαζαρέτο νησάκι απέναντι από το λιμάνι της Κέρκυρας.

Λαζών= Αλαζών. (Ησυχ.)

Λαθήρι= Παράσιτο χορτάρι στα χωράφια.

Λαιήϊα=(προσωδιακή λ.)λαιή=αριστερά, λαοί=όχλοι, δήμοι, δύνανται να είναι δε ούτως ειρήσθαι άνθρωποι δια το είναι λαλιοί, ένθεν και μέροπες (βλέπε λ.), από του μεμερισμένην(έχειν) την όπα, ό εστί φωνή(ν).

Λαϊλιάς=Βουνό των Σερρών

Λαΐνι=Μικρή στάμνα. Λαΐνα-λαγίνι

Λάϊον=η σιτόσπορος γη

Λαιμαργιά=Το γύρω του λαιμού εξέχον τμήμα του υποκαμίσου της γυναικείας κυρίως ενδυμασίας.

Λαιμοδέτω=Γυναικείο παρεπώνυμο που δίδεται σ’ εκείνες που φέρουν διαρκώς και μάλιστα παρά το χειμώνα στο λαιμό τους ελαφρά δεμένο μαντήλι.

Λάϊου=δυστυχισμένος, μαύρος(βλάχικα).

Λαιστρυγόνες=πρώτοι μετά Κυκλώπων ώκησαν Σικελίαν (βλέπε λέξη) Στεφ.Βυζάντιος-Λαιστρυγόνες έθνος άγριον και ανθρωποφάγον, το οποίον αναφέρει ο Όμηρος έχων ανάστημα γιγαντιαίον και φοβερόν των οποίων βασιλεύς υπήρχεν ο Λάμος και πόλις αυτών η Τηλέπολις, ο Θουκιδίδης αναφέρει τους Λαιστρυγόνους τούτους ως αρχαιοτάτους κατοίκους της Σικελίας (Νικ. Λωρέντης)

Λάκα=Ηπείρου τοπ. Λάκας= Κοιλάς.(Ησύχ.)

Λακάω=φεύγω τρέχοντας

Λακεδαίμων=πόλις ενδοξοτάτη των εν Πελοποννήσω, ή Σπάρτη πρότερον, από Σπαρτού του Αμύκλαντος του Λέλεγος του Σπαρτού, ή δια το τους πρώτους συνοικίσαντας την πόλιν Λέλεγας.διεσπαρμένους γαρ εις ταυτόν συνελθείν και μίαν οίκησιν ποιήσασθαι. Λακεδαίμονα δε οι μεν από Λακεδαίμονος, ή ότι μετά την των Ηρακλειδών κάθοδον συνθεμένων κλήρω διανείμασθαι την χώραν και τον λαχόντα πρώτον ταύτην λαβείν και Λαχεδαίμονα κληθήναι (ή Λακεδαίμονα, διότι αγαθώ δαίμονι ταύτην έλαβεν ο λαβών ή έλαχεν ο λαχών και τροπή του β ή του χ εις κ Λακεδαίμονα) Έστι και ετέρα Λακεδαίμων Κύπρου μεσόγειος(Στεφ.Βυζάντιος)

Λακ-εδαίμων, Λακ-ατάμνια=της Κύπρου.

Λακ-ία=της Οινηϊδος φυλής.Λακ-ίδιον της Ιταλίας.Λάκ-κα Γορτυνίας εν Αρκαδία.Λάκ-κοι της Λέρου.Λάκ-κοι Κυδωνίας Κρήτης.Λάκ-κα Κυδωνιών παρά την Λέσβον.Λάκ-κωμα Σαμοθράκης.Λακ-κια, Λακ-κίθρα, Λακουδίτσα, Λαχοί Κεφαλληνίας. Λάκ-κα, Λακίνιον=όρος Κρότωνος

Λακ-οβόρι, Λακ-κώματα Λακ-κωτά Άνδρου. Λάκ-ωνες Κερκύρας όλαι ονομασίαι συνδεόμεναι στενότατα προς την Λάκκαν των Παξών, η οποία είναι πρωτότοκος μεταξύ των απείρων άλλων αδελφών αυτής. Με την ίδια ρίζα=Λάρισσα, Λαύριον, Λάτιον, Λάρναξ, Λάρυμνα. Λάϊος, Λαέρτης, Λαοθός, Λαοδάμας, Λαοδίκη, Λάσσα, Λασσία, Λάτμος κλπ.

Λάκ-κα= Τῶν Παξῶν εἶναι ἡ ὁμηρικὴ Ἰθάκη. Ἐλέγετο δὲ κατὰ τὸν ποιητὴν καὶ Λάκαινα. Φέρεται δὲ ἡ Πηνελόπη καὶ ὡς στενὴ συγγενὴς τῆς Ἑλένης τοῦ Μενελάου.

Λάκ-καινα= Όνομα της Πηνελόπης.

Λάκ-κοι= λίμνη της Δ.Αιγύπτου (Πτολεμ.Δ΄5,11) Λιακόπουλος

Λάκ-κος=Γούβα

Λάκμων=άκρα του όρους Πίνδου εξ ης ο Ίναχος και Αίας ρει ποταμός

Λακωνία=επαρχία Πελοπον. Λάκ-ωνες οι=Καὶ οἱ Ἀρκάδες εἶναι γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἠπειρωτῶν. Οι Τσάκωνες εμιμήθησαν την βραχυλογίαν των προγόνων των Λακώνων Λακεδαίμων,ονος=η πρωτεύουσα πόλις της Λακωνίας ιδίως δε Σπάρτη όπερ όρα Όμηρ. Οδυσ. Δ,1 (Νικ. Λωρέντης)

Λάλα η=οι γυμνοσάλιαγκες (Κέρκυρα)Λάλα-πόλις της Ασίας κοντά στον Ευφράτη ποταμό, Λάλα τοπωνύμιο Πελοποννήσου

Λαλαγκίτες=Χριστουγεννιάτικο γλύλυκισμα.Πολτώδης ζύμη από νερό και αλεύρι που ψήνεται σε ανεστραμένο ταψί, τοποθετημένο στη φωτιά και σχηματίζεται σε φύλλο. Αριθμός φύλλων σχηματίζεται σε πίττα με ζάχαρι, πετμέζι, μέλι, καρύδια κ.α. συμβολίζουν τα σπάργανα που τύλιξαν το Χριστό.

Λάλλαι=Παραθαλάσσιες ή παραποτάμιες ψήφοι(βλέπε λ.) εκ του θορύβου που κάνουν όταν κινούνται υπό των κυμάτων. (βλέπε Λέλεγες)

Λάλλας=Από το Λάας. Παραθαλασσίους και παραποταμίους ψήφους (πέτρες) Ησύχιος.

Λαλλάρι= Αίγινα. Λάλλα-Λαλλούδα Μάνη. Λαλλάρια ακρογιαλιά νησάκι Βόρειοι Σποράδες.Λαλλάδι και λιλλάδι κατά το Λιθάρι.

Λάλος=Ο θείος, μεγάλος την ηλικία. Ο αντράδελφος ή γυναικάδελφος.

Λαλώ=Ομιλώ, άδω, φλυαρώ.Κάπουν παίζουν τα λαλούμενα. “Αρκετά ελάλησες” Συνηθισμένη έκφραση εις Κύπρο και Κέρκυρα, το ρήμα λαλώ.

Λαμάσα=παρόμοιο με τη λάμια στην κερκυραϊκή διάλεκτο

Λάμβδα αρχ.=λάμδα ή λάμντα το ενδέκατο γράμματ ου Αλφαβήτου.

Λάμια αρχ.= γυναίκα τερατόμορφη.

Λάμιαι= Τα χάσματα, οι λάκοι, τα ορύγματα, τα φρέατα, λατομεία, τα άντρα.

Λαμιά= Τοπωνυμία εν Παξοίς.

Λάμιες= Νεράϊδες αἱ κατοικοῦσαι τὰ σπήλαια.

Λάμνε=Κύπρος προστακτική ρήμα ελαύνω=πηγαίνω

Λάμος=το χάσμα λάμιαι τα χάσματα, οι λάκκοι, τα ορύγματα, φρέατα, λατομεία , τα άντρα.

Λάμπα=Εκτός από τις λάμπες πετρελαίου με τα γυαλιά, εχρησιμοποιούντο και χωρίς αυτά καμαμωμένες από μπρούντζο ή τενεκέ σε διάφορα σχέδια του χεριού ή μεγάλες με ένα ή περισσότερα μάτια κλπ.

Λαμπατίνες=φωτιές από ξερά φρύγανα που άναβαν κατά το έθιμο στις φωτιές του Άη Γιανιού του Λαμπατάρη 23 ιουνίου (Κέρκυρα)

Λάμπεια=Όρος Αρκαδίας στα σύνορα της Αχαϊας.

Λαμπετίδης =Υιός του Λάμπου, ο Δόλοψ (βλέπε Δολό)

Λαμπίας=Ο ήλιος (Ησύχιος)

Λαμπίκος=Κατακάθαρο. Ρακί περασμένο απ’ το ειδικό καζάνι δυό φορές.

Λαμπιρίθρα=Β.Ηπειρος, πυγολαμπίδα

Λάμποβο=Ηπείρου Λαμποβίτισσα Κερκύρας, Λαμποβίτρα Θεσπρωτίας.

Λαμ-πόρδες=χαρακτηρισμός για τύπους γυναικών φαντασμένες, σουσούδες (Κέρκυρα)

Λάμπος =Υιός του βασιλέως της Τροίας Λαομέδοντος.

Λαμπρά καθύπερθεν Λαμπρά υπένερθεν. Δήμοι Λαμπραί Αθήνησιν, αι μεν παράλιοι αι δε καθύπερθεν (Λαμπτρά) Ησύχιος

Λαμπρά=Χωρίον και δήμος της Αττικής μεταξύ Σουνίου και Φαληρέως (Ν.Λορέντης)

Λαμπριάδας, ο=Λαμπρεύς. Λαμπρίας Αθηναίος τις παρά Λουκ.

Λάμπρος =Διδάσκαλος της μουσικής εν Αθήναις σύγχρονος του Σωκράτη

Λαμπροκλής =Ο πρεσβύτερος υιός του φιλοσόφου Σωκράτη

Λαναρίζω= Καθαρίζω, ξένω μαλλί με το λανάρι.

Λανίζει =Βρέχει (Κατά τον Ησύχιον)

Λανκόνια=Φλέβες.

Λαοί=όχλοι, δήμοι. Δύνανται δε ούτως ειρήσθαι άνθρωποι δια το είναι λαλιοί. Ένθεν και μέροπες, από του μεμερισμένην (έχειν) τήν όπα, δ’ εστι φωνή(ν) (Ησύχιος)

Λαός=Εν γένει δὲ καὶ ἐν τῇ ἱστορικῇ ἔτι ἐποχῇ πολυάριθμοι ἦσαν οἱ ἱεροὶ λίθοι. Κατόπιν ὅσων ἐγράψαμεν περὶ τῆς σημασίας τῶν ἄντρων δὲν εἶναι ἀδύνατον, νὰ παρακολουθήσωμεν τὴν ψυχολογίαν τοῦ πρωτογόνου ἀνθρώπου· λίθος αὐτὸς ἐκ τῆς γῆς προελθὼν, ἄλλο τὶ σημαίνει ἡ λέξις λαὸς εἰμὴ τὸν ἐκ τοῦ λίθου προελθόντα, λίθον ἐνόμιζε καὶ τὸν θεόν του, τὸν πρόγονό του, (Αθηναγόρας).

Λάος=πόλις και ποταμός της Λευκανίας στην κάτω Ιταλία

Λαοδάμας= Ο υἱὸς τοῦ παγχρύσου βασιλέως τῶν Φαιάκων, Ἀλκινόου.

καὶ Δάμας ὁ ἐγχώριος Φαίαξ· ὅτι τέλος καὶ ἡ Αἰθιοπία:

Λαοδάμεια=Ετέρα καὶ ἄλλη Θεμιστὼ. Γυνὴ τοῦ Πρωτεσιλάου.

Λαοσσόος ή Σούσα=επίθετον της Αθηνάς, αυτή που σώζει τον λαό.

Λάου-λάου=κερκυραϊκή έκφραση “σιγά-σιγά”

Λαουρικότσα=Πρόκειται για τη λίμνη Κερκύρας που μετονομάσθη “Χαλικιόπουλου λίμνη, Εφύρας Ορχομενού. Αποκρυπτογράφησε Γαλάνη-Καραβά Μ.

Λάπαθος=πόλις και λιμένας Κύπρου

Λάπατο=Χόρτο φαγώσιμο ελαφρώς υπόξινο.

Λάπη=Ο αφρός του οίνου, λάπτης ο οινοπότης, ρήμα λάπτω.

Λαπούδα=Το περιπόδιο, το πέλμα του ποδιού.

Λάριος =λίμνη Ιταλίας

Λάρισσα=καιΛήρισσα πόλις πρωτεύουσα της Πελασγιώτιδος χώρας εν Θεσσαλία κειμένη επί του Πηνειού ποταμού, περίφημος δια τας ταυρομαχίας που εγίνοντο εκεί. Λάρισσα=Η ακρόπολις του Άργους εν Πελοποννήσω. Η Κρεμαστή λεγομένη και η Πελασγία, πόλις της Φθιώτιδος χώρας εν Θεσσαλία κειμένη επί του Μαλιακού κόλπου έχουσα και μία ακρόπολη επί τινος υψώματος (Στράβων).Λάρισσα η Φρικωνίς=Πόλις αρχαία των Πελασγών επί της Αιολικής χώρας της μικράς Ασίας κειμένη πλησίον της Κύμης.Λάρισσα κώμη πρότερον της Λυδίας έχουσα ένα ναόν του Απόλλωνα(Στράβων).

Λάρισσα=Πόλις της Ασσυρίας επί του Τίγριδος ποταμου.Λάρισσα= πόλις της Απαμηνής χώρας της Συρίας δυτικώς του Ορόντου ποταμού.Στράβων.

Λάρισσος =Ποταμός της επαρχίας Ήλιδος εν Πελοποννήσω ρέων δια των συνόρων της Αχαϊας, εισβάλλει εις την θάλασσαν πλησίον του ακρωτηρίου Άράξου.

Λαρισσαίος=Επίθετο του Διός το οποίον είχε εκ τινος εν Αττική κώμης Λαρίσσης.

Λάρναξ=Πόλις της Κύπρου.Κιβωτός.

Λαρώνω=Γλαρώνω.

*Λας-αος=Αρχαία παραθαλάσσια πόλις της Λακωνίας, την οποίαν κατέστρεψαν οι Διόσκουροι εξ αρχαιοτάτων χρόνων.Κατά τον Στ. Βυζάντιον υπήρχε και στα δύο γένη η Λα και ο Λάς. Λείψανα της οποίας υπήρχον επι των χρόνων του Παυσανία προ πάντων του ναού της Αθηνάς εντός αυτής.

Λάσαν=την Λάρισαν.(Ησύχιος)

Λασία=Ονομασία της Λέσβου, Λάσιος ο δασύς , ο πυκνός ο μελανός, δεν είναι άσχετος προς το Λαρισσαία.Απαντώνται. επιγραφαίς Λασσαίοι αντί Λαρισσαίοι, η λέξις σημαίνει δασύμαλλος, μελανός. Ο δασύτριχος Ηρακλής εκαλείτο Μελάμπυγος.

Λασία=Ελέγετο και η Άνδρος. Λασία πόλις οχυρά της Ήλιδος εν Πελοποννήσω εις τα σύνορα της Αρκαδίας περί τας εκβολάς Ερυμάνθου ποταμού εις τον Αλφειόν.της Ηλείας, Λυσία ονομάζεται μικρά νήσος κατά τας ακτάς της Λυκίας.

Λάσιος=Είδος εντόμων πυρροτρίχων, εχόντων χρώμα μέλαν, κερκίδας και ραβδώσεις μελανοφαίας.

Λάσο=Το κληροδότημα για κοινωφελείς σκοπούς.

Λατίνος= Υιός του Οδυσσέως και της Κίρκης.

Λάτιον και Λατίνη=Επαρχία της Ιταλιας κειμένη μεταξύ του Τιβέρεως ποταμού και του Κιρκείου(Κίρκη) ακρωτηρίου.

Λατρεία και λατρεύω=Θεραπεύω τους θεούς δια προσευχών και θυσιών, αναφέρεται κυρίως προς την Λητώ την μητέρα του Απόλλωνος-Διονύσου και της Αρτέμιδος-Δήμητρος.

Λάτμος= Όνομα και των Παξών του κατ’ εξοχήν τόπου Λατομείων.Πόλις και ήρως.

Λατόπολις ή Λάτων πόλις=πόλη της Ν.Θηβαΐδος στην Άνω Αίγυπτο, πρωτεύουσα αργότερα του Λατοππολίτου νομού.Λατρεία του κριοκέφαλου θεού Χνουμ.Πιθανόν προϊστορική αποικία Κρητών (Λιακόπουλος)

Λατύπη=Το αποπελέκημα.

*Λαύκη=τοπωνύμιον Β.Κερκύρας Πελασγική Λαυξία, Λειρίον

Λαύρα=Παρ’ αρχ. στενή οδός, στενωπός, ρύμη, Ρύμη(ορμή), δι’ ής ο λαός εισέρχεται. Παρα Βυζαντ. συστάς κελλίων, όπου εμόναζον οι ασκηταί. Σήμερον όνομα μεγάλων Μονών “Αγία Λαύρα”(βλέπε Λαύριον) και Λάβρα μεγάλη ζέστη.

Λαύριον =Λ-αύριον δηλ.χρυσός, θησαυρός και τα παρόμοια. Λαύριον τοπωνύμιον εν Σκυθία-Ηπείρω και εν Άνδρω. Λαύριον όρος της Αττικής πλησίον του ακρωτηρίου Σουνίου, εις το οποίον άφθονα ευρίσκοντο μεταλλεία αργυρίου. Οι Λαυριωτικαί γλαύκες, αργυρούν νόμισμα των παλαιών Αθηναίων έχον παράσημον την γλαύκα.

Λαυριάζω=(κέρκ.)Ζεσταίνομαι υπερβολικά.

Λαύρος=Ζεστός πολύ, αλλά και κόκκινος από θυμό.

Λαφριάδαι=Φρατρία εν Δελφοίς, φράτορας τους της αυτής μετέχοντος φρατρίας, συγγενείς.

Λαφτακάει=ο ήχος που παράγει ο σκύλος όταν πίνει νερό (Πελοπν.)

Λαφύστιον=Όρος της Βοιωτίας.

Λαχαίνειν=ορύσσειν,σκάπτειν, ανοίγειν λάκκους, φρέατα ορύγματα.

Λαχανόψωμο=Είδος πίττας με καλαμποκίσιο αλεύρι και λάχανα ζυμωμένα.

Λέανδρος=Λέϊανδρος προσωδιακά, ωραίος νέος εξ Αβύδου ος τις αγάπησε την Ηρώ ιέρειαν της εν Σηστώ Αφροδίτης (Νικολ. Λορέντης) Ύμνος του Ορφέα(Βλέπε λέξι)

Λέβεδος=Η πόλις που ετελούντο οι γιορτές προς τιμήν του Βάκχου, και σύνοδοι των περί τον Διόνυσον τεχνιτών.

Λεβέντης=Ασίκης, άνδρας λυγερός.Λεβεντιά,Λεβεντομάννα.

Λεβράνι=Ηπείρου τοπ.

Λειβάδι= Βλέπε Λιβάδι και Τσαϊρι

Λείβειν=σπένδειν, ρέειν, δάκρυα λείβων και στάζων

Λείβηθρον= Ο οχετός.

Λείβηθρα= ή Λίβηθρα το σπήλαιο αυτό είναι η πατρίδα του Ορφέα, το πρώην Λιάκος το νυν Ασπροκκλήσι πλησίον Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, υπάρχει σήμερα δήμος Ορφέως. Ο Ορφέας (βλέπε λέξη )μεγάλος μουσικός-ποιητής-φιλόσοφος γνωστός για τον μονοθεϊσμό. Γνωστοί οι “Ορφικοί Ύμνοι” με τη λύρα του δίδασκε τραγουδώντας τα μυστήρια του σύμπαντος. Υπάρχει ακόμα ένα σπήλαιο με το ίδιο όνομα Λείβηθρον τόπος ορεινός της Πιερίας πλησίον του Δίου στα σύνορα Θεσσαλίας-Μακεδονίας “ένθα λέγεται ότι έζη ο Ορφεύς”. Επίσης όρος της Βοιωτίας πλησίον της Κορωνείας σχηματίζον συνέχεια του Ελικώνος ένθα εδεικνύετο το σπήλαιο των Μουσών και τα αρχαία αγάλματα αυτών τανύν Ζαχαροβούνι –όθεν Λειβηθριάς η εις το όρος Λείβηθρον ανήκουσα. Το των Λειβιθρίδων νυμφών άντρον επί του Ελικώνος Στραβ.(Βλέπουμε πόσο δύσκολο είναι να προσδιορίσουμε το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Ορφέας, αλλά τελικά στη Θεσπρωτία γεννήθηκε και εις τη Λείβηθρα της Πιερίας έζησε.Λείβιθρα, λείζει στάζει, υγραίνει λείβω ρ.Λίλυ=ύδωρ (Λίβυες) Λίλαια πόλις της Φοκίδος(Ησύχιος)

Λειβήνος=ο Διόνυσος

Λείβω=Εκχέω οίνον επί θρησκευτικής εννοίας εις τιμήν των θεών.

Λειμών=Λειβάδι τόπος πλήρης χλόης, λειμωνοειδής, λεμόνι (Λεϊμονιά τραγουδιέται στη Βήσσανη Πωγωνίου). (βλέπε Λιβάδι)

Λειτίνες=”Πέματος είδος”, Κατά τον Ησύχιον, ως αι λιττούται, οινούτται, σελήναι, βόες, πόπανα, πελήναι και λοιπά.

Λείτορες=Λητήρ, Λάτουρ, λάταραι, κατά τον Ησύχιον, αι ιέρειαι Λητήρες και λείτηραι, ιέρειαι σεμνών θεών.

Λειτουργία=Η ιδιατέρα πράξις προς θεραπείαν του θεού.

Λειτουργιά=Πρόσφορο προς την εκκλησία.

Λειχομανώ= Ασθμαίνω από κόπο ή αρρώστεια. Λέγεται και επί ετοιμοθανάτων.

Λειψό=Το ξίκικο, ελλειπές ζύγισμα. Πρόχειρο χωρίς προζύμι ψωμί.

Λειψοπρόσωπος=Ξεραγκιανός, ισχνός το πρόσωπο.

Λεκιντούση=Χωριό Β.Ηπείρου.

Λεκοπούγα=τσακών. Η λευκοπύγη πτηνόν αγροδίαιτον καυ εντομοφάγον έχον χρώμα μελανόφαιον με λευκά πτίλα στην πυγήν, το λευκοπύγη ήτο κοσμητικό και διακριτικό επίθετο της οινάνθης παρά τοις αρχαίοις συν τω χρόνω παρελήφθη το οινάνθη κι έμεινε το λευκοπύγη. εις την άλλη Ελλάδα το πτηνό αυτό λέγεται ασπρόκωλος (λεκοπούργα-λεκοπούρδα) Κατά την αρχαιότητα είχαν τη συνήθεια από τις δύο λέξεις να κόβουν τη μία όπως:φόβος ο πάνυ= πανικός, ήπαρ σηκωτόν=σηκώτειον, νόστιμον ήμαρ(ημέρα παλινοστήσεως εις την γεννέτειραν) =παρελήφθη το ήμαρ κι εμεινε το νόστιμονμε την σημασίαν του ηδέος όπως είναι η επιστροφή εις την πατρίδα, νηρόν ύδωρ κ.α.

Λέλε(βλάχικα) = Ωχ λέλεμ! Κακό που μ’ έβρε. Επιφ.Πωγωνίου, Αλλοίμονον (αρχ.ελελεύ). Λέληκε=βοά, φθέγγεται. Λεληκώς=φθεγγόμενος, κραυγάσας.

Λέλεγες=Η “δόκιμη” ερμηνεία του ονόματος “Λέλεγες” εν συνδυασμώ προς το “λεκτός” (εκ του λέγω=συλλέγω), δηλαδή συνειλεγμένος, συναχθείς “εκ γαίης αλέας”, εκ του θάλπους της γης ή διαφυγών εξ αυτή, ομοιάζει με τα μισοθαμμένα βότσαλα, τους “κόχλακας”, που ο Ζευς, ο υιός του Κρόνου, ως η άγνωστη και αμετάτρεπτη βούλησι συγκέντρωσε και παρέδωσε στον Δευκαλίωνα, ο δε Δευκαλίων στον Λοκρό, για να διοικήσει αυτός το πλήθος των ανθρώπων. Εδώ διαπιστώνουμε την ιστορικήν αρχή του ονόματος, το οποίο συμπίπτει χρονικά με τον Δευκαλίωνα. Το συμπέρασμα που λογικά επιτρέπεται να κάνουμε είναι, ότι δεν πρόκειται περί κάποιας φυλής αλλά περί ενός πλήθους ανθρώπων διασωθέντων εκ της λάσπης και αποκοληθέντων εξ αυτής όπως τα βότσαλα, τα κοχλάδια ή λέλεγια που εις ανάμνησιν του συμβάντος αυτού “Λέλεγες” τους ωνόμασαν. Η ετυμολογία του ονόματος φαίνεται να υπαινίσσεται ότι κάποιος λαός εσχηματίσθη από παλαιά εκ της συνενώσεως και αναμίξεως διαφόρων στοιχείων, πράγμα το οποίο δεικνύει ότι βραδύτερα υπήρξε ο λόγος, για να εξαφανιστεί τελείως. Όπως διαπιστώνεται ο Στράβων δεν αντελήφθη ότι το όνομα Λέλεγες είχε δοθεί σε μερικούς εκ των ανθρώπων οι οποίοι υπέστησαν περισσότερο την επί Δευκαλίωνος καταστροφή και επέζησαν με τη λέξη Γραικός τους οποίους σήμερα θα ωνομάζαμε Πλημμυροπαθείς. Λέλεγες το όνομα προήλθε από παρομοίωση των θαμμένων στη λάσπη βοτσάλων, που τα φέρνει εκ νέου στο φως το κύμα ή η ροή του ποταμού και των θαμμένων στη λάσπη κατακλυσμού ανθρώπων.(Ηλ.Τσατσόμοιρος)

Λέλεγες=βρέθηκαν νότια του Βελιγραδίου, σύμβολα της 8ης παραλλαγής της Γραμμικής γραφής Α από Έλληνα Λέλεγα το έτος 8018 π.Χ.

Λέλεγες=(Βλέπε Λοκροί)Αρχαίον έθνος της Ελλάδος, ένα από τα πρώτα Ηπειρωτικά φύλλα , Λέλεξ=υιός του Ποσειδώνος και της Λιβύας βασιλεύς των Μεγάρων.Λελεγηίς η Λακεδαίμων. Λελέγια=κόχλακες, ή κοχλώδεις τόποι. κόχλος.Λάλλαι=παραθαλάσσιαι ψόφοι εκ του θορύβου που κάνουν όταν κινούνται υπό των κυμάτων.Λαλάρια= Σκιάθος Βόρειοι Σποράδες.

Λελεγία=Ελέγετο και η Σπάρτη

Λελέκι=Ο πελαργός.

Λέμα= Φλοιός

Λεμέντα== Παράπονα.

Λεμούρα= Τοπωνύμιο.Λεηλασία ,διαρπαγή.

Λεοντίς=Μία των δέκα φυλών της Αττικής

Λέπενο= Τοπωνύμιο, χωριό κολλημένο στο βουνό, παρακλάδι ή ποτάμι.

Λεπάζω = Ωριμάζω, λαμβάνω χρώμα μελανωπόν.

Λεπαίος= Επί χθονός αποκρήμνου.

Λεπαστή =Οινοχόη.

Λεπέτυμνος=Όρος εις την Λέσβον προς την Μέθυμναν εν ώ κατά Μύρσιλον τον Λέσβιον.Σημαίνει το φωτεινόν, το ρόδινον, το ερυθρωπόν, το αιθιοπικόν και εις τον Λεπέτυμνον αναφέρεται το του Στεφάνου Βυζαντίου Λαμπέτειον σήμα. Το όρος Λεπέτυμνος καλείται και Γέλοια, και χωρίον Γέλια εκ της ρίζας Γελ που δηλώνει την λαμπρότητα του προσώπου, το ρόδινον, όπερ συγγενεύει με την γαλήνη.Γελάν παρ’ Ησυχίω= λάμπειν, ανθείν.

Λεπτή Ακρα=ακρωτήριο κοντά στο όρος Βερενίκη Πτολ.Δ΄5,6 (Λιακόπουλος)

Λεπτόν-λεπτά=(λεφτό –ά)Αρχαία και ομηρική λέξη με πολλές έννοιες όπως: από μικρά μόρια αποτελούμενος (πιθανόν και η έννοια των χρημάτων “τα λεφτά” να έχουν αυτή την πρέλευση), λεπτοκαμωμένος, λεπτός στους τρόπους άτομο, ξεφλουδισμένος όπως και Λεπτοκαρυά το δέντρο. Όμως σήμερα δεν λέμε αυτός είναι “λεφτός” , μόνο στην έννοια των χρημάτων υπάρχει το Φ.(βλέπε λ. Λεφτοκαρυά)

Λέσβος ο=Κατά την μυθολογίαν ήτο υιός του Λαπίθου.

Λέσβος= Ιμερία-Ίσσα-Πελασγία-Λιβύη-Αιθιόπη-Άντισσα-Λασσία-Πύρρα,

Αιγείρα- Μακαρία-Ηλύσσιον πεδίον. Ο Πλίνιος την Λέσβον αποκαλεί και Αιθιοπίαν εκαλείτο δε και Αιθιόπη. Άλλη μια μαρτυρία που δεν δέχεται αμφισβήτηση είναι του Ησύχιου: Αιθίοψ, ο Λέσβιος μέλας”.

Λέρνα=οικισμός της εποχής του Χαλκού, ποταμός –λίμνη-πόλις Αργολίδος Πελοποννήσου Λερναία Ύδρα φοβερός δράκων, Λερναία χολή, Λέρνη θεατών. παροιμία τις εστιν Αργολική Λέρνη κακών , ήν αποδοπομπούμενοι έλεγον. Τα γαρ αποκαθάρματά εις τούτο το χωρίον ενέβαλλον. Λέρνην ουν θεατών έφη ο Κρατίνος το θέατρο, δια το σύμμικτον είναι και παντοδαπόν όχλον έχειν(Ησύχιος)

Λέρος=νήσος του Αιγαίου

Η Λέσβος το παλαιόν εκαλείτο Αιθιοπία

Λέσβος-Λιβύη= Λέξεις ταυτοσήμαντες.

Λέσβος ἡ =ἐκαλεῖτο επί αιώνων καὶ Αἰθιόπη ἢ Αἰθιοπία, καὶ τοῦτο ἐκυρώσαμεν διὰ τῆς μαρτυρίας τοῦ Πλινίου καὶ Ἡσυχίου.

Λέσβος=Έφερε τας ονομασίας Ιμέρα, Μυτωνίς, Πελασγία, Ίσσα, Λασσία, Πύρρα, Αίγειρα, Μακαρία, επίσης εκαλείτο και Αιθιοπία για λόγους γεωλογικούς, εκ της πολυτίμου συστάσεως του εδάφους της. Δια τον ίδιο λόγο ονομάσθη και η Λέσβος Αιθιοπία. Η ιστορική Αιθιοπία η ατυχής Αβυσσηνία έλαβε το όνομα υπό των Ελλήνων.

Λέσβος =Και της εν Ευβοία Ερέτριας-Μελανηϊδος υπήρχον ίδιαι τοπωνυμίαι. Εύριπος, Όλυμπος όρος, ξεροβούνι-Μαυροβούνι, Μάκιστος, Κοίλα, Γεραιστός-Μαντέλο, Κηναία ακρωτήριον και πολλά άλλα. Το ίδιο και μεταξύ Λέσβου και Κεφαληνίας η οποία εκαλείτο Μέλαινα, (ενώ ο Ησύχιος λέγει αυτήν Σκιάραν) Πελαγία-Πελασγία, και τοπωνυμίαι εις αυτήν Απελάτη, Πάλη, Άσσος, Θηναία, Βήσσα, Εύγαιρος, Λάση, Γέρια, Μαυροβούνι, Ελμός, Σκοτεινή, Μυρτός, Ερυσός, Λέπεδα, Μαύλακας, Μελισάνη κ.α. Το ίδιο και η Ζάκυνθος ελέγετο Μέλαινα όπως και πολλά άλλα μέρη κυρίως της Χίου όπως: Κοίλα, Μελανιά, Φανά, Ελίντα, Όλυμπος, Μέληγκα, Πολίχνη, Βέσσας, Ερείθας, Μονηδά, Αφροδίτι, Κολωνήν, Λεπρόν, Λάρισαν, Μεντωνιάν κ.α.

Λεσβώναξ=Λέσβιος συγγραφεύς.

Λέσι=Καταστροφή.

Λέσχαι=Φλυαρίαι, πολλαί ομιλίαι. Λέσχη φλυαρία και δημόσιος τόπος, εν ω διέτριβον οι πτωχοί και διελέγοντο μεταξύ τους.σημαίνει και τα κοινά δειπνηστήρια.

Λεσχαίος= Εξηγητής. Ομιλητής.

Λετρίνα= έλεγαν στην Κέρκυρα ειδικά τη λεκάνη της αποπάτησης, ο απόπατος

Λετσκατράνι=Η μεταφορά ατόμου υπό άλλου, όχι επ’ ώμου (βλ.γκότσι) αλλά επί του λαιμού.

Λευκάδα=Η σημερινή νήσος Λευκάς του Ιονίου.

Λευκαία ή και Ποσείδιον άκρον= Ακρωτήρειον της Σικελίας ανάγεται κι αυτό αρχικώς στη νήσο των Παξών.

Λευκαίνω=Κάμνω τι λευκόν ή λαμπρόν.

Λευκαία ή και Ποσείδιον άκρον= Ακρωτήρειον της Σικελίας ανάγεται κι αυτό αρχικώς στη νήσο των Παξών.

Λευκάθια =της Χίου έχει σχέση προς την Λευκοθέην των παξινών θαλασσών την οποία ο Όμηρος τοποθετεί εις την θάλασσα των Παξών –Φαιάκων.

Λευκανία= Ονομάσθη η περιοχή της Τυρρηνικής θαλάσσης, η σήμερον λεγόμενη Βασιλιάτικα.

Λευκάς=παρ’ Ομήρω οδ Ω,11 η Λευκάς πέτρη. Βράχος τις περί τα παράλια της Ηπείρου, ένθα επλάττετο υπό των αρχαίων μυθογράφων ότι υπήρχε η εις Αίδου κατάβασις.

Λευκάτικα=Των Παξών.

Λευκή ημέρα=Αγαθή.

Λευκή πόλις= Της Λακωνίας.

Λευκή ακτή=Αρχαία κώμη, και όρμος της Θράκης επί της Προποντίδος.

Λευκή ψήφος=Παροιμία επί των ευδαιμόνων ή δυστυχώς ζώντων.

Λευκή πόλις= Της Λακωνίας

Λεύκη=Κέρκυρα χωρίον

Λευκίμμη-Λευκίμνη ή Αλευκίμμη=Ακτή της Κερκύρας η και Λευκόν ακρωτήριον λεγομένη.

Λευκίππη= Μία των Ωκεανίδων, θηγάτηρ του Ωκεανού και της Τηθύος, γυνή του Ευήνορος επί της Ατλαντίδος νήσου.

Λευκοί=Οι δειλοί.

Λευκός=Αρχικώς αναφέρεται εις το διαυγές, το καθαρόν, το στίλβον, το χρυσούν.

Λευκοπύρα=Της Αντιοχίδος φυλής Δήμος.

Λεύκοφρυς = Αρχαίον όνομα της Τενέδου

Λευκοθέα=Έτσι ονομαζετο η Ινώ θυγατέρα του Κάδμου επί του οποίου συγκατετάχθη μεταξύ των θαλασσίων θεοτήτων.

Λευκοθέαι=Πάσαι αι Ποντίαι νύμφαι.

Λευκός Λευκώνια= Πόλις εν Χίω.

Λευκός λιμήν=λιμάνι της Ερυθράς κοντά στο όρος Αίας (Δ΄5,8 Πτολ.) το σημερινό Κοσσέϊρ (Λιακόπουλος)_

Λευκοχώρι= Ηπείρου, Λεύκη, Λευκίμη Κερκύρας.

Λευκωσία= και Λεύκαρα άλλη πόλις της Κύπρου.

Λευκωσία=Τόπος της χρυσοφόρου Κύπρου.Αρχικώς αναφέρεται εις το διαυγές, το καθαρόν,το στίλβον, το χρυσούν.

Λεφτερίτης= Η νόσος διφθερίτης.

Λεφτή= παλαιά στην Κέκυρα έλεγαν το καρβελάκι, το ψωμί .(Αγγελόπουλου λ.)

Λεφτοκαργιά=Φουντουκιά και ο καρπός της λεφτόκαρα.(Βλέπε λ. Λεπτό-λεφτά)

Λεχαῖος = Εκαλεῖτο ὁ Ποσειδῶν καὶ Ἑλλώτιος καὶ Ἑλύμνιος ἐν Λέσβῳ.

Λέχαιον-Λεχαινά=Λιμήν της Κορίνθου επί του Κορινθιακού κόλπου και συνεχόμενος μετά της πόλεως δι ενός τείχους. Ο Ησύχιος μας πληροφορεί ότι σ ‘αυτούς τους τόπους απεδίδρασκον οι οικέται. Λεχαινά χωρίον Αχαϊας.

Λεχέρνα=Υπό Αργείων η θυσία επιτελουμένη εις την Ήρα.

Λέχεται=κοιμάται.

Λέχος=κοίτη, κλίνη, γάμος, μίξις, συνουσία. Γυνή.

Λεώς=όχλος

Λεωφόρος=Δημοτική οδός, πλατεία, λαόν φέρουσα πολύν.

Ληγένι το=Η λεκάνη.

Λήξουρος,η,ο=Ο λαίμαργος, λιχούδης, κοιλιώδουλος.

Λῆμνος= Εκεί ὅπου ἐγκατελείφθη ὁ Φιλοκτήτης εἶναι ἡ νῆσος τῶν Παξῶν ἡ καὶ Αἰθαλία καὶ Ἡφαιστεία λεγομένη, ἡ Ἡφαιστιώδης νῆσος, ἡ πλήρης ῥωγμῶν καὶ ἄντρων καὶ σπηλαίων. Ὁ Ὅμηρος προσωποποιεῖ τὴν Λῆμνον ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Λάμου βασιλέως τῶν Λαιστρυγόνων· ἡ Τηλέπυλος «τὸ Λάμιον πτολίεθρον», εἶναι ἡ Λῆμνος-Παξοὶ, οἱ ἄγριοι δὲ Λαιστρυγόνες εἶναι οἱ Σίντιες ἄνδρες, τοὺς ὁποίους ὁ Ὅμηρος λέγει ἀγριοφώνους.

Λῆμνος-Λάμνος καὶ Λᾶμος = Tαυτοσήμαντα· Λᾶμος εἶναι τὸ χάσμα· λάμιαι τὰ χάσματα, οἱ λάκκοι, τὰ ὀρύγματα, τὰ φρέατα, τὰ λατομεῖα, τὰ ἄντρα καὶ Λάμιες, αἱ Νεράϊδες. Λαμιὰ δὲ καὶ τοπωνύμια ἐν Παξοῖς.

Λήμνος=νήσος προς τη Θράκη δύο πόλεις έχουσα, Ηφαιστείαν και Μύριναν (Στεφ.Βυζάντιος)

Λήρισσα=Ιωνκ. Αντί Λάρισσα

Λήταρχος- λήτωρ=Ο δημόσιος ιερεύς.

Λητήρες και λήτειραι=Αι ιέρεια των σεμνών θεών.

Λήτη και ληίτη=Η ιέρεια

Λήταρα=Η δημόσια ιέρεια.

Λήταρχος και λήτωρ=Ο δημόσιος ιερέας.

Λητόπολις=προϊστορική πόλις στο Ν. Τμήμα του Δέλτα, με μεγάλο ναό του Ώρου (Απόλλωνος) πρωτεύουσα του Λυτοπολίτου νομού. Η σημερινή Ουσίμ κοντά στη Μέμφιδα (Λιακόπουλος)

Λητώ=υπήρχε κατά την αρχαιότητα στους Παξούς, ναός της Λητούς ήτις ήταν η κατ΄εξοχήν θεά των Παξών-Λίθων (Αθηναγόρας)

Λιακό=Το δωμάτιο του σπιτιού που έχει ήλιο.Λιακωτό =η πλακόστρωτη στέγη ταράτσα του σπιτιού τα παλαιότερα χρόνια. εκεί άπλωναν τα ρούχα να στεγνώσουν στον ήλιο (Πελοπόννησ.)

Λιακώς= Πρώην Λίβισθα χωρίον επαρχίας Φιλιατών εν Ηπείρω παράγον εξαίρετον οίνον, και ανιστορήτως Ασπροκκλήσι επονομασθέν.(βλέπε λ.Ορφέας)

Λιανός= Λεπτός.

Λιανοχαραή=Μόλις αρχίζει να γλυκοχαράζει η αυγή.

Λιαπάρδα=Ηπείρου, Λιαπάδες Κερκύρας.

Λιάπης-πηδες=Γνωστοί ως τσοπάνηδες με τα μεγαλόσωμα λιάπικα σκυλιά. Κατά τον Πουκεβίλ είναι οι αρχαίοι Ιάπυγες και κατά τον Χ.Χρηστοβασίλη οι Λαπίθαι.

Λιαπουρία=Ηπείρου τοπ.

Λιάραγκας = Ο λάρυγξ.

Λιαρόν=χλιαρόν, εύκρατον, καθαρόν, προσηνές

Λιάρος=Ο γαλανομάτης. Η παρδαλού χρώματος προβατίνα.

Λιάσα=Πρόχειρη από ξύλα εξώπορτα.Πρόχειρο από πλεχτά ξύλα πέρασμα σε ποτάμια ή χειμάρρους.

Λιάσκο=Ηπείρου τοπ.

Λιάτσα= Το πολύ γινωμένο οπωρικό.

Λιβ=Κατά την αρχαιότητα πολλές πόλεις έφερον όνομα από τη ρίζα ΛΙΒ που σημαίνει το ερυθρόν, τον οίνον, Λιβαθιάτικα χωρίον Σάμης Κεφαλληνίας, Λίβισθα στους Φιλιάτες.

Λιβάδι=Αρχαία λέξις =Υγρός τόπος.(ε-ι) λειβάδι, η διάκριση γινόταν προσωδιακά, με ειδική προφορά έσερναν το ε στο ι. Λιβάδι στη Χαλκιδική, Λιβάδι στην Κέρκυρα, Λειβαδιά αρχ. πόλις της Βοιωτίας.

Λίβα και λοιβή=Λέγεται η σπονδή του οίνου, σπένδειν και λείβειν ταυτοσήμαντα κατά τον Ησύχιον.

Λίβανος=Όρος της Λέσβου εκφράζει το γενικόν όνομα της νήσου ως Οινόης, Ερυθραίας – Αιθιοπίας και ο Λίβανος της Συρίας αυτό σημαίνει άλλωστε με το έτερον αυτού όνομα

Κάσιον είναι χαρακτηριστικόν.

Λίβανος=Όρος της Λέσβου

Λίβανος=Η σπονδή του οίνου, σπένδειν και λείβειν ταυτοσήμαντα. Το δέντρο και το όρος Λίβανος και η χώρα

Λιβανωτός=Οίνος εκχεόμενος προς τιμήν του θεού, καταχρηστικώς το αρωματώδες κόμμι.

Λίβας= Ο καυτός άνεμος που προέρχεται από τη Λιβύη.

Λίβας=Η σταγώνα, η πηγή.

Λιβάσαι=Στάξαι

Λιβέντου (βλάχικα)=Λεβέντης.

Λίβερη=Ηπείρου τοπ.

Λίβυες= Οἱ ὁμηρικοὶ δὲν εἶναι ἄλλοι ἢ αὐτοὶ οἱ Αἰθίοπες πρωτοέλληνες· διότι Λιβύη καὶ Αἴγυπτος καὶ Ἀραβία καὶ καθεξῆς ἦσαν ὀνομασίαι τόπων ἐν Ἑλλάδι κειμένων καὶ ἐξ αὐτῆς μεταδοθεῖσαι ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων εἰς τὰς χώρας ταύτας τὰς φερούσας ἔτι τὸ ὄνομα τοῦτο.

Λίβυες, Αιθίοπες, Αιγύπτιοι και Άραβες=Πρωτοέλληνες.”Οι δόντες τόσον υπερφυώς τας ονομασίας των ελληνικών χωρών, ορέων και νήσων και ποταμών και των πρώτων συνοικισμών και πόλεων και των θεών και των ηρώων ώστε αι ονομασίαι αύται να μένωσιν εσαεί ασάλευτοι και αμετάβλητοι.Αυτοί μετέδωκαν την θρησκείαν των, την γλώσσαν των τον πολιτισμόν των, την ευψυίαν και δραστηριότητά των ”.Αθηναγόρας Ελευθερίου.

Λιβύη=Η νήσος των Παξών, ελέγετο και Λευκή νήσος ή νήσος του Αχιλλέως, εν τη οποία υπό της μητρός αυτού Θέτιδο; μετεκομίσθη ο νεκρός αυτού. αλλά οι Παξοί ελέγοντο και η νήσος των όφεων, Οφιούσαι.

Λιβύη= Αρχικώς η Ήπειρος μετά των νήσων αυτής. Λιβύη=Θυγάτηρ του Επάφου- Μέλανος εξ ης ο Ποσειδών εγέννησε τον Αγήνορα, ήτο επίσης και μήτηρ του Λέλεγος.

Αλλά ο Αγήνωρ ήτο κατά την μυθολογίαν αδελφός του Πελασγού και υιός του Τριόπα.βλ. Τριόπας.

Λιβύη=χώρα πολυώνυμος, λέει ο Στέφ.Βυζάντιος, ως πολΐστωρ “γη Ολυμπία, Ωκεανία, Εσχατιά, Κορυφή, Εσπερία, Ορτυγία, Αμμωνίς, Αιθιοπία, Κυρήνη, Οφιούσα, Λιβύη, Κηφηνία, Αερία” όμως ο Αθηναγόρας υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα ονόματα και άλλα ακόμη ανήκουν στας νήσους των Παξών πριν από τη μεγάλη καταστροφή τους όπου κι έπεσαν στην αφάνεια. Η ονομασία Αφρική του προς μεσημβρίαν μεγάλου μέρους του παλαιού κόσμου, δεν ήταν καθόλου εν χρήσει παρά τοις αρχαιοτέροις Έλλησι συγγραφεύσι.πρώτον οι Ρωμαίοι μετεχειρίσθησαν αυτήν, ήτις πιθαν. υπήρχεν παλαιόθεν συνήθης και εις διαφόρους λαούς της Ασίας και μάλιστα στους Φοίνικες. Αντι ταύτης της ονομασίας εκάλουν οι Έλληνες Λιβύαν όλη αυτή την Αφρική ή και τινα μέρη μόνον αυτής (Νικ. Λωρέντης)

Λιβυκός Νομός=ο νομός στο Δέλτα Αιγύπτου (Λιακόπουλος)

Λιβυρνίς-ιδος=νήσος Λιβυρνικός τα παράλια της χώρας των Λιβυρνών, επαρχία της Ιλλυρίας μεταξύ Δαλματίας και Ιστρίας και σχηματίζουσα εν μέρος της νυν Κροατίας και της Αρκτικής Δαλματίας (Νικολ. Λωρέντης)

Λίβυς τε λωτός=ο από Λιβύης αυλός (Ησύχιος)αλλά Λιβύη αρχικά ελέγοντο οι Παξοί

Λίβων=στάζων, βάλλων

Λίγδα=η ακόνη και η κονία

Λιγέως=ταχέως

Λίγυρες=Λιγύρων εκαλείτο ο Αχιλλεύς “παις έτι ων”.

Λίγυρ=Liger Εις των μεγαλυτέρων ποταμών της Γαλλίας. Λίγεια=μία των Σειρήνων

Λιγκντόσης= Παρεπώνυμο με την έννοια του απατεώνος του εκβιαστή.

Λιγξ=ποταμός και πόλις Μαυριτανίας, Αφρική Λίξον και Λίξους οι κάτοικοι (Στεφ.Βυζ.)

Λιθοσωριά=Σωρός από λιθάρια μαζωμένα σ’ ένα σημέιο.

Λίζβα=Η γλήνα, το βαρκόχωμα. Λίζβας-Λίζβηδες, αυτοί που προέρχονται από μέρη ως επί το πλείστον λισβώδη όπως Φραστανά, Μέβγεσδα κ.α. κυρίως τους αποκαλούσαν έτσι οι άλλοι επειδή τους θεωρούσαν καθυστερημένους πολιτιστικά σε σύγκρισι μ’ αυτούς.

Λίζει=Στάζει το ύδωρ

Λίλια=Τα πολύ γυαλιστερά μικρά αντικείμενα.

Λίλαια=Πόλις της Φωκίδος κειμένη επί των πηγών του Κηφισού ποταμού, περί τα σύνορα της Θεσσαλίας.

Λίλαια η=Μία των Ναϊάδων νυμφών θυγάτηρ του Κηφησού, επί της οποίας ονομάσθη η εν Φωκίδι πόλις Λίλαια.

Λίλυ= Το ύδωρ

Λιλύβαιον=η προς δύσιν άκρα της Σικελίας

Λίλλη=Όνομα ποταμού της ΒΑ Γαλλίας

Λιλυβηΐς=ακρωτήριον Λιλυβαίου της Σικελίας (Νικ.Λωρέντης)

Λιλλιπούτη=Φανταστική νήσος στον Ινδικό ωκεανό που κατοικείται από νάνους μικροσκοπικού αναστήματος.

Λίμα=Μαλίλ Αμίλα(Ίνκας)=πόλις εφύρα,(βλ.λέξη.) Πόλις που κτίσθηκε στα ρείθρα του ποταμού Ριμάκ από τον οποίον πήρε και το όνομά της.(βλέπε λ. Άλιμος) Λίμα πρωτεύουσα της Περουβίας, αρχ. λιμώσω

Λιμασμένο=Μεγάλη πείνα

Λίμναι=τόπος τις εντός της πόλεως των Αθηνών, κείμενος προς μεσημβρίαν και ολίγον απέχων της Ακροπόλεως, πιθανόν δια την βαλτώδη αυτού θέσιν κληθείς ούτως, ένθα ευρίσκετο ο αρχαιότατος ναός του Διονύσου και έτερος της Αρτέμιδος (Θουκ.)Λίμναι προάστειον της Σπάρτης εν Λακεδαίμονι (Στράβων)Λίμναι χωρίον μεταξύ Μεσσηνίας και Λακωνίας μ’ έναν ναόν της Αρτέμιδος ήτις απ’ αυτού επωνομάσθη Λιμνάτις-ιδος Στράβων (βλέπε Λίμνη)

Λιμναία=κώμη τις κειμένη αρκτικώς εν Ακαρνανία επί του Αμβρακικού κόλπου, και ανατολικώς του Ακτίου, τανύν Λουτράκι, Λιμναία Θουκυδ. κώμη του Άργους (Σ.Βυζ.)

Λίμνη=χωρίον του Πωγωνίου, αλλά και δήμος στο Λεωνίδιο της επαρχίας Κυνουρίας, ο Όμηρος τη λίμνη την αποκαλεί θάλασσα, όπως και τη θάλασσα την αποκαλεί ωκεανό, ο Ησύχιος γράφει λίμνη= θάλασσα και ωκεανός ίσως και άλλες λέξεις που μπερδεύει αυτούς που προσπαθούν να κατανοήσουν τα γραφόμενα της Οδύσσειας, όπως Ατλαντικός ωκεανός, η καταβύθιση της Ατλαντίδος γιατί πρέπει να είναι οπωσδήποτε μακριά από τη σημερινή Ελλάδα; όπως π.χ. χορδή, ή τρίχορδο εννοούσαν και τους ήχους (νότες) μία λέξη μπορούσε να έχει και άλλες έννοιες διαφορετικής σημασίας.(Μ.Σ.)

Λίμνη ή = λιμήν του Γαϊου, ελέγετο και Σεβρωνίς.

Λιμοκοντόρος=Σύνθετη χλευαστική λέξη λίμα+κόντες=έννοια νέου που κάνει τον κόντε ενώ δεν έχει να φάει.

Λίμπα=Είδος βαθειού πιάτου, παλαιότερα πήλινου με διάφορα σχέδια χρωματιστά.

Λιμπά τα =Η περιοχή των ανδρικών γεννητικών οργάνων, οι όρχεις. Μτγν.“Τα έκαμε λίμπα”, τα κατέστρεψε.

Λινάδερφος=Ο αδελφός από τον ίδιο πατέρα και από δυο μαννάδες ή από την ίδια μάννα και δυο πατεράδες.

Λίνδιοι=χωρίον της Σικελίας όπου εκτίσθη η πόλις Γέλα υπό του Ροδίου Αντιφήμου (Νικ.Λορέντης).

Λινδόνιον=πόλις της Βρεττανίας.Μαρκιανός εν περίπλω αυτής, το εθνικόν Λινδο

Λίνδος=Πόλις της Ρόδου, Λιντο-βόης επώνυμον.

Λίνον=χωρίον της Ελλησποντίας

Λίνος= Είς των αρχαιοτάτων Ελλήνων μουσικών –ραψωδών.συνθέτης θρηνητικών τραγουδιών. Το όνομά του σημαίνει πένθιμο τραγούδι (μοιρολόϊ) σε ανάμνηση του τραγικού θανάτου του. το μοιρολόϊ ονομαζόταν Λινωδία αναφέρεται για πρώτη φορά στον Όμηρο. (Σ.Μιχαηλίδη)

Λιόκια=Οι όρχεις.

Λιόστα=από τα υπολείματα της έκθλιψης των ελιών ο πολτός(Κέρκυρα)

Λιούντζη-Λουτσάτες=Ηπείρου τοπ.

Λίπα=Στον Όμηρο το έλαιον και άλλα είδη δι ών εχρίοντο οι αρχαίοι “τω ροδίνω αλείφεσθαι λίπα”, τα χρώματα αυτά ήταν ρόδινα-ερυθρωπά.

Λίπαξος=πόλις της επαρχίας Κροσσαίας εν Μακεδονία, ανατολικώς της Ολύνθου η (Νικ.Λωρέντης) οποία είναι πόλις Θράκης προς τη Σιθωνία της Μακεδονίας (Στ.Βυζ.)

Λιπάρα=Ή νήσος του Αιόλου.

Λιπάρα=Ή νήσος του Αιόλου ελέγετο και Αιολία (Αιολείς ελλην. φύλο από τον γενάρχη Αίολον) η μεγαλητέρα και επισημοτέρα των νήσων του Αιόλου απέναντι των παραλίων της Σικελίας με ομώνυμον επ’ αυτής πόλιν εις την οποίαν επλάττετο ότι ο Αίολος θεός των ανέμων είχε την καθέδρα του, εις άκρον εύφορος και ευλίμενος, της οποίας οι αρχαίοι κάτοικοι εφημίζοντο ως επιτήδειοι πειραταί. (Ν.Λωρέντης.) Στην νήσο των Παξών και μόνον υπάρχουν πολλοί κάτοικοι με το επώνυμο Ανεμογιάννης (σύνθετη λέξη άνεμο-αια=νήσος) Θα υποθέσουμε ότι η σύνθεση του εδάφους προϊστορικά θα ήταν σε πιο κοντινή απόσταση η Σικελία με τους Παξούς απ’ ότι είναι σήμερα και γενικότερα η Μεγάλη Ελλάς, αν συμπεριλάβουμε και την Κάτω Ιταλία θα ήταν εδαφικώς πλατύτερη και διαφορετική απ’ ότι μας παραδόθηκε τα τελευταία 2-3.000 χρόνια μετά τους τελευταίους μεγάλους σεισμούς αφού και ο Στεφ. Βυζάντιος γράφει Λιπάρα=νήσος μεγίστη των επτά των Αιόλου η οποία εκαλείτο Μελιγουνίς πλησίον της Σικελίας, από Λιπάρου του Αύσονος υιού (Μ.Σ.) Αι Λιπάραι ελέγοντο νήσοι του Αιόλου φυσικώς, αφού έκειντο εις τα ανεμώδη και τρικυμιώδη μέρη του Κερκυραϊκού πελάγους. (Αθηναγόρας).

Λιπάρα Κέρκυρα= Αρχική Λιπάρα των ποιητών ήτο η Κέρκυρα.

Λιπάραι=Αι άλλαι Αιολίδες νήσοι, είναι συνώνυμοι τη Ερυθρά νήσω, ταις Ερυθραίαις νήσοις.Επιβεβαίωσις είναι ότι το όρος της Λέσβου Λεπέτυμνος καλείται και Γέλοια, εκ της ρίζης γελ που δηλώνει τη λαμπρότητα του προσώπου, το ρόδινον, όπερ συγγενεύει με τη γαλήνη.(Βλ. Λεπέτυμνος)

Λίσσαι αι= πόλις της Κροσσαίας χώρας εν Μακεδονία, κειμένη μεσημβρινώς της Θεσσαλονίκης Ηρόδοτ. 7.123 Λίσσοι ο μικρός ποταμός της Θράκης, ός τις ρέων δυτικώς του Έβρου εισβάλει εις το Αιγαίον πέλαγος Ηροδοτ.108. Λισσός ο και η Μία των επισημοτέρων πόλεων της Δαλματίας, κατασταθείσα ύστερον Ρωμαϊκή αποικία, την οποίαν, ο Διονύσιος τύραννος της Σικελίας είχεν ΄ξδη πρότερον αυξήσει και ενισχύσει δι οχυρών τειχών τανύν Alessio (Νικ. Λωρέντης)

Λιτάρι=Σχοινί χοντρό και κοντό.Σχοινί για δέσιμο.

Λιχνίζω=Ανεμίζω, εκθέτω στον αέρα το αλωνισμένο άχυρο για ν’ αποχωριστεί ο καρπός του απ’ αυτό. Ουσ.Το λίχνισμα

Διχάδες=τρεις μθκραί νήσοι κείμεναι αρκτικώς της Ευβοίας, η Σκάρφεια, Κάρησα και Φωκαρία (Στράβων)

Λιώμη=Ηπείρου τοπ.

Λοβίδια=Τα σπορία, το κέλυφος του ρεβυθιού, της φκής κ.α. όταν είναι χλωρό.

Λογάρι κερκ.= Λόγος,Υποκοριστικό λογάρι.

Λογαρά =Ηπείρου τοπ.

Λογγόνια= Στη Χίο,

Λογγός= Στους Παξούς.Αρχική ονομασία της νήσου ως Μάκριος ή Μάκριδος είναι και το ότι ένα των τριών χωρίων της φέρει και σήμερον το όνομα Λογγός, Λόγγος του Αιγίου, Λόγγος στην Κέρκυρα. Λόγγος η λέξις αυτή διέσωσε την έννοιάν της εις την ελληνικήν λόγχην, το μακρόν όπλον, το οποίον έφερον οι αρχαίοι εις τους πολέμους “το κοντάρι”.Κοντός σημαίνει ξύλον μακρόν.Λόγγος ποταμός εις την Σκωτία, αλλά και Ζά-λογγο στην Ήπειρο

Λογιάζω=Βλέπω, θεωρώ, υπολογίζω.

Λογοτριβή=Η διένεξις, ελαφρά φιλονεικία.

Λοετρά=λουτρά (Ησύχιος)

Λόκοζος=πόλις Φρυγίας, ων ώκουν Θράκες Λοκόζιοι.κατεκλύσθη δε ως Ξάνθος ο Λυδός, ος δαι του ξ γράφει εν τόποις Λοκοξίτας τούτους καλών

Λοκροί=Εν των αρχαιοτάτων εθνών της Ελλάδος, το οποίον πρότερον ανεφέρετο υπό το κοινόν όνομα Λέλεγες. Ύστερον εκλήθη Λοκροί από του Λοκρού υιού του Αμφικτύονος. Εδιηρούντο δε ούτοι εις τέσσαρας φυλάς απο τους οποίους οι μεν τρεις κατώκουν εις την Ελλάδα, ο δε τέταρτος μετέβη εις την κάτω Ιταλίαν.1)Λοκροί οι Επικνημίδιοι οι οποίοι κατώκουν παρά τω Μαλιακώ κόλπω χωριζόμενοι αρκτικώς δια της Οίτης από την Θεσσαλίαν, δια δε της χώρας αυτών έρρεον οι ποταμοί Βοάγριος και Το Θρόνιον υπήρχεν η επισημοτέρα και οχυρωτέρα αυτών πόλις με ένα προσφυή λιμένα απέχοντα 20 στάδια απ’ αυτής. Στραβ. 2)Λοκροί οι Οπούντιοι κατοικοπύντες μεσημβρινώς των Επικνημιδίων απέναντι της Ευβοίας σχηματίζοντας έναν και τον αυτόν λαόν με τους Επικημιδίους, μητρόπολις αυτών υπήρχεν η Οπούς,Θουκ. 3)Λοκροί οι Οζόλαι κατοικούντες περί το νοτιοδυτικόν μέρος του όρους Παρνασσού επί του Κορινθιακού κόλπου, οι αυτοί εκαλούντο και Εσπέριοι Λοκροί πόλις επίσημος της χώρας αυτής ήτο η Ναύπακτος έτι η Άμφισσα αρχαία μητρόπολις με μίαν οχυράν ακρόπολιν, 4)Λοκροί οι Επιζεφύριοι ήσαν αποικία των Οζόλων Λοκρών κατοίκησαν στην κάτω Ιταλίαν επί του Ζεφυρίου ακρωτηρίου κτίσαντες αυτόθι την πόλιν Λοκρούς, αργότερον υπέπεσαν εις την εξουσίαν του Πύρρου, των Καρχηδονίων και τελευταίον υπετάχθησαν εις την Ρωμαϊκήν δυναστείαν.

Λόμποβο=χωρίον Β. Ηπείρου. Λοπάδιον=πόλις Βιθυνίας Λομπότη ή Λομποτή =το φυτόν ατράφαξις η κηπαία Λόμπι = προθάλαμος (Φυτράκη-Τεγόπ.),

Λόξα=ποταμός της Σκωτίας Πτολμ.(Νικ. Λωρέντης) Λοξίας επίθετο του Απόλλωνος κληθέντος ούτω από το εν Δελφοίς μαντείον

Λόου κερκ.=λόγου, “του λόγου σας τι θέλετε”

Λοπαδούσα=νήσος κατά Θάψον της Λιβύης, ως Αρτεμίδωρος εβδόμω γεωγραφημένων, το εθνικόν Λοπαδουσσαίος

Λοπάς=Το τήγανον.

Λορόϊ (κερκ.)=Ρολόγι.

Λούγδουνος=πόλις Κελτογαλατίας, Πτολεμαίος εν περίπλω, Λουγδουνησία επαρχία (Ησύχιος)

Λούγκα=Μικρό εξόγκωμα σ’ οποιοδήποτε μέρος του σώματος και ιδίως του λαιμού αλλά και λόξυγκας.

Λούκα=ρόφημα εξ αλφίτων, ως Καύκωνες Λούματα=τα των πτυσομένων κριθών άχυρα Κύπριοι.(Ησύχ.)

Λουκᾶς ο=τοὺς κατοίκους τῆς Νήσου καλεῖ βαρβάρους, ἀλλὰ καὶ τοῦτο δὲν ἔχει σημασίαν, ἀφοῦ εἶναι γνωστὸν ὅτι αὐτὸς ὁ Θουκυδίδης βαρβάρους καλεῖ τοὺς Ἠπειρώτας, ἀπέχοντας τῆς Κερκύρας ἐλάχιστον, ἄν λάβῃ τις ὑπ’ ὄψιν του τὴν ΒΑ ἄκραν τῆς Κερκύρας. Ὡς σήμερον δὲ οὕτω ἀείποτε ὁ μεγαλείτερος πληθυσμὸς τῆς πόλεως Κερκύρας ἀπετελεῖτο ἀπὸ Ἠπειρώτας. Ἀλλὰ μήπως καὶ περὶ τῆς Κερκύρας δὲν ἐγράφη ὅτι κατῳκεῖτο ὑπὸ βαρβάρων, τοὺς ὁποίους ἐξεδίωξεν ὁ Ἀρχίας; Συρακούσας, λέγει ο Στράβων, Ἀρχίας μεν ἔκτισεν ἐκ Κορίνθου πλεύσας… πλέοντα δὲ τὸν Ἀρχίαν εἰς τὴν Σικελίαν καταλιπεῖν μετὰ μέρους τῆς στρατιᾶς του τῶν Ἡρακλειδῶν γένους Χερσικράτη συνοικοῦντα τὴν νῦν Κέρκυραν καλουμένην, πρότερον δὲ Σχερίαν. Ο ἐκ Συρίας καταγόμενος Λουκᾶς, ὁ τόσον γλαφυρῶς γράφων τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, τοὺς δωρίζοντας ἤ καὶ βαρβαρίζοντας κατὰ τὴν γλῶσσαν κατοίκους τῆς Νήσου κατὰ τὴν ἐποχήν του, καλεῖ βαρβάρους. «Κέρκυρα φιλοξεινοτάτη ἄλλων καὶ κακοξεινοτάτη», κατὰ τὸν Εὐστάθιον,

Λουκερία=πόλις Ιταλίας (Στεφ. Βυζάντιος)

Λουμάκι-κια=Δενδρύλιο περιποιούμενο για να μεγαλώσει, αλουμάκι = κλωνάρι.

Λούμπα Κερκ.=Γούβα (αρχ.) λάκκος με νερό.

Λούνα η=Ο Σελήνης λιμήν, παρ’ Έλλησι. Πόλις επίσημος της Τυρρηνίας εν Ιταλία, κειμένη παραθαλασσίως και έχουσα ένα προσφυή λιμένα Λουνετζιάνα (Στράβων)

Λουπίας=ποταμός της Γερμανίας όστις κατά Στράβ. γινόμενος πλευστός εισβάλλει εις τον Ωκεανόν, Λίππε.

Λόϋρα-λόϋρα=Γύρω-γύρω, ολόγυρα, “τον έφερα απ’ έξω-απ’ έξω.”

Λουράδες=Στενοί και επικλινείς αγροί που το χώμα τους συγκρατείται με τοίχο για να μη παρασύρεται από τις βροχές.(Ηπειρο)

Λούρος=ποταμός Ηπείρου εις την θέσιν Κοκκινόπηλος ευρέθησα 800 εργαλεία και απολεπίσματα από μεταμορφωμένον ασβεστόλιθον, το ίδιος και στο Ασπροχάλικο στην ίδια περιοχή προς την κατεύθυνσιν των Ιωαννίνων ανευρέθησαν άφθονα παλαιολιθικά αντικείμενα.(Ι.Πασσάς)

Λουσία=επίθετο Δήμητρος ελατρεύετο στην Αρκαδία.(Τελφουσίοις)βλ. λ. Λουσιτανία =όμορος της Βαιτικής, Μαρκιανός εν περίπλω αυτής,το εθνικόν Λουσιτανοί (Στεφ.Βυζάντιος)

Λουσοί=πόλις Αρκαδίας, όπου Μελάμπους έλουσε τας Προίτου θυγατέρας και έπαυσε της μανίας.(Στεφ. Βυζάντιος)

Λουσηΐς-ιδος, των Λουσών, Λουσούς η πόλις ανήκουσα στην Αρκαδία.και δήμος Οινηΐδος (Ησύχιος)

Λουτρουβιό=κερκ. ελαιοτριβίο

Λουτσίζω=Βρέχω κάποιον με νερό. Μ’ έκανες λούτσα= μ’ έβρεξες πολύ

Λούτσα=Τοπωνύμιον Αττικής.Τελματώδη ιδίως νερά.

Λούτσες=Κέρκυρα τοπ.

Λουφάζω=Σιωπώ, δεν ομιλώ μάλλον επ[ίτηδες.Λούφαξε=σώπαινε.

Λσοχέας = Ο Λσοχέας ήταν δάσκαλος και βασιλέαςτης Γραμμικής Α η οποία αρχικά είχε 48 σύμβολα. Εζησε στην πόλη Υπερέηα (βλεπε Υπέρεια) της Θεσσαλίας τον 5ο αιώνα της 26ης π.Χ. χιλιετίας. Αργότερα δημιουργήθηκε η Γραμμική Α -βλέπε Βιμλοδοτία. (Καραβά-Γαλάνη Μ.)

Λύγδαμις=ούτος έκαυσεν τον ναόν της Αρτέμιδος

Λυγιά=Βορειοδυτικά της Ηγουμενίτσας κοντά στις εκβολές του Καλαμά διατηρούνται λείψανα τριών κάστρων της Τορώνης (Κερκυραϊκή Περαία), 427 π.Χ. Κατά τον Ν. Χάμοντ υποστηρίζει ότι μία τέτοια Περαία βρισκόταν στο εξαμίλι του Βουθρωτού, Ο Μουσελίμης υποστηρίζει ότι στη Λυγιά βρισκόταν το θεσπρωτικό Ίλιο που έχτισαν οι Τρώες του Αινεία. οι κάτοικοι Λύγιοι.

Λυγκεύς= Ο γεννήτωρ του Άβαντος.

Λυγκιάζω=Αρχ.λυζω, λυγξ, λόξιγκας.

Λύγκος=πόλις Ηπείρου (Στράβων) Λυγκαίη πόλις Μακεδονίας Λύγκες=θηρίον ούτω λεγόμενον Ησύχιος) παρουσία Αγριόγιδου σήμερα στα ορη του Λύγκου, ευρύτερη περιοχή της Πίνδου (Χαριτ. Παπαϊωάννου)

Λυδία λίθος=η βασανίζουσα τον χρυσόν (Ησύχιος)

Λυδία, η χώρα =Ξάνθος εν Λυδιακών πρώτω. το εθνικόν Λυδός και Λυδαί (Στεφ.Βυζάντιος)

Λύζεια=πόλις Ακαρνανίας

Λυκ= Η αρχική έννοια είναι ο λίθος. Η έννοια του φωτός.(βλέπε Λυκ-λυγξ)

Λυκαβηττός=όρος της Αττικής, είρηται δε ούτω δια το λύκοις πληθύειν (Ησύχιος),σύνθετη λέξη Λυκη= φως, βηττος =λάας, λίθος (Κώστας Δούκας) Λυκαυγές- λυκόφως,

Λύκαιον όρος=η υψηλοτέρα κορυφή του οποίου λέγεται και Όλυμπος, κατά την παράδοσιν ανετράφη ο Ζευς από τας νύμφας Θεισόα, Νέδα και Αγνώ. Εις το Λύκαιον υπάρχει μία έκτασις που λέγεται “Κρητέα” και οι Αρκάδες λέγουν ότι η Κρήτη που ισχυρίζονται οι Κρήτες ότι εις την νήσον των ανετράφη ο Ζευς δεν είναι η Κρήτη αλλ’ η περιοχή ακριβώς της Αρκαδίας που λέγεται Κρητέα και συνεπως κακώς οι Κρήτες ισχυρίζονται ότι ο Ζευς ανετράφη εις την Κρήτην, αφού μάλιστα κατά την παράδοσιν των Αρκάδων η Ρέα τον εγέννησεν εις την Αρκαδίαν (Παυσανίας Αρκαδικά) και Ορφικά “Ύμνος Διός” υπό Καλλιμάχου, ενώ οι Κρήτες δεικνύουν και τάφον του Διός εις την Κρήτην, που σημαίνει ότι δεν επίστευον ότι ήτο θεός, αφού τον θεωρούσαν και ως αποθανόντα.(Ι.Πασσά)

Λύκαιον όρος=της Αρκαδίας κείμενον μεσημβρινώς, ιερόν του Διός και του Πανός επί του οποίου είχον ναόν ούτοι οι δύο θεοί και Λύκαια πόλις. (Στεφ. Βυζάντιος)

Λυκαονία=χώρα Λυκίας και Ισαυρίας

Λύκαστος=πόλις Κρήτης αλλά και Ποντική Λύκαστος

Λυκ-λυγξ= Ἡ ρίζα ἐξ ὧν σπήλυγξ καὶ πήλυξ σημαίνει σπήλαιον, λίκνον, κοῖλον, ἄντρον. «Νυμφῶν σπήλιγξ αὐτόστεγον» λέγει ὁ Διονύσιος παρ' Ἀθηναίῳ· «κοῖλου σπήλυγγες» γράφει Ἀπολλώνιος ὁ Ρόδιος· «οἰκεῖ σπήλιγκα» γράφει ὁ Ἀριστοτέλης «πόντος ἐνὶ σπήλυγξι βαθείαις» προσθέτουν τὰ Ἑλληνικὰ Ἐπιγράμματα «σπήλυγγες τὰ κοῖλα τῆς γῆς, τὰ σπήλαια» ἀποθησαυρίζει ὁ Ἡσύχιος, ὕσπλιγξ δὲ ἡ κατοικία τῶν χοίρων, εἰς τήν σημασίαν ταύτην ἀναφέρεται καὶ ὁ Λυγκεὺς, ὁ γεννήτωρ τοῦ Ἄβαντος, τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου, τόσην σημασίαν ἔχει διά τὰς νήσους ἡμῶν.

Λύκειον=αρχ. όνομα ιερού χώρου και γυμνασίου παρά τον Ιλισσόν (Λεξ.Πρωΐας)

Λύκειος= Αρχικώς την έννοια του σπηλαίου. Ὁ Λύκειος Σαρπηδών, ὁ Λυκοῦργος καὶ Λυκομήδης, τὸ ἐν Ἀθήναις Λύκειον, τὸ ἐν Λυκούρᾳ τῆς Ἄνδρου Λύκειον, Λύκις ὁ ληστής ὁ προσβαλὼν τὸν Ἡρακλέα, ἁρπάσαντα τὰς βοῦς τοῦ Γηρυόνου καὶ φονευθεὶς ὑπ' αὐτοῦ, Λύκος ὁ υἱὸς τοῦ Ἡρακλέους ἐκ τῆς Θεσπιάδος Τοξικράτης· ἡ Λυκόα τῆς Ἀρκαδίας, Λυκόβα τῆς Χαλκιδικῆς, ὁ Λυκαβητὸς ἐν Ἀττικῇ καὶ Χίῳ, ὁ Λύκαστος τῆς Κνωσσοῦ, Λύκαστος υἱός τοῦ Μίνωος. Λυκάων υἱὸς τοῦ Πελασγοῦ ἐκ τῆς Μελυβοίας πατήρ 50 υἱῶν, τὸ Λυκούροι τῆς Παραμυθίας, καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ὀνόματα εἰς τὴν ἔννοιαν τοῦ σπηλαίου ἀναφέρονται ἀρχικῶς.

Λυκία και Λυδία και Κιλικία=Αι νήσοι των Παξών. Αργότερα δημιουργήθηκε η ιστορική Λυκία της Μικράς Ασίας. Η ρίζα λυκ-λυγξ εξ ών σπήλυγξ και πήλυξ = σπήλαιον, λίκνον, κοίλον, άντρον.Σπήλυγγες=τα κοίλα της γης, τα σπήλαια, Λύκος υιός του Ηρακλέους εκ της Θεσπιάδος Τοξικράτης, Η Λυκόα της Αρκαδίας, Λυκόβα της Χαλκιδικής,ο Λυκαβητός της Αττικής και Χίου, ο Λύκαστος της Κνωσσού, Λυκούρι της Παραμυθιάς και άλλα πολλά ονόματα έχουν αρχικά την έννοιαν του σπηλαίου. Λύκειον και δασκαλείον είναι μία έννοια αφού κατά την παράδσιν ο Λύκος ήτο υιός του Δασκύλου.

Λυκόα=Πόλις μικρά της Αρκαδίας υπό τους πρόποδες του Μαιναλίου όρους όπου υπύρχε ναός της Αρτέμιδος. Στράβων.

Λυκόβρυση=τοπωνύμιο, βλέπε λέξη λύκ+βρυση

Λυκομίδαι=γένος ιθαγενών (Ησύχιος)

Λυκόποδες=οι Αλκμαιωνίδαι, οι μέν τινες δια την των ποδών λευκότητα…ήσαν γαρ αεί υποδεδεμένοι (Ησύχιος)

Λυκόπολις=προϊστορική πόλη της Αιγύπτου πρωτεύουσα του Λυκοπολίτου νομού στην οποία λατρευόταν ο λυκόμορφος θεός Ουπουαούτ, η σημερινή Ασσιούτ (Λιακόπουλος)

Λύκος=ποταμός (Ησύχιος)προφέρεται από τους Τσάκωνες λυούκο και τη νύχτα νυούτα παρατηρούμε ότι τα ύψιλλον προφέρονταν προσωδιακά όπως και κολυούρα κολλύρα κ.α το ύψιλλον είναι ένας ενδιάμεσος φθόγγος που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι με κλειστό το στόμα (βλέπε.λ.Φθόγγοι) (Μ.Σ.)

Λυκόρμας=Ποταμός της Αιτωλίας ύστερον Εύηνος ονομασθείς (Στεφ.Βυζάντιος)

Λυκόσουρα =πόλις Αρκαδίας επί τω Λυκαίω όρει, ο πολίτης Λυκοσουρεύς

Λυκουνιά=Αγέλη λύκων.

Λυκουρέσι-Λυκούρσι = Πωγωνίου-Ηπείρου

Λύλη=πόλις Αρκαδίας

Λύρα=το κατ’ εξοχήν εθνικό μουσικό όργανο της Αρχαιότητος, ένα από τα ευρήματα είναι λύρα του 5ου π.Χ. αιώνα που είχε ηχείο όστρακο χελώνας και οι χορδές είχαν το ίδιο μήκος αλλά διαφορετικό πάχος, εξέλιξη της λύρας είναι η κιθάρα με περισσότερες χορδές και πολύ αργότερα σε διάφορα είδη εγχόρδων οργάνων (βλέπε Κλαρίνο).Η λύρα είχε τρεις χορδές:η κατωτάτη ωνομάζετο “νεάτη” ή “νήτη”, η μεσαία ελέγετο “Μέση” και η ανωτέρα “υπάτη¨. Η νεάτη απέδιδε τους οξυτέρους ήχους, ενώ η υπάτη τους βαρυτέρους. Οι τόνοι της μέσης

Λύρκειον=όρος Αργους, το τοπικόν “Λυρκήιον ύδωρ”

Λυρνατία=χερρόνησος και χωρίον Λυκίας

Λυρνησός=η Τένεδος. και Κιλικίας πόλις

Λυρνησσός=πόλις Τρωϊκή, μία των ένδεκα των εν τη Τρωάδι, το εθνικόν Λυρνήσσιος

Λυσεύς και Λύσσειος= Λυσεὺς δὲ ὑπὸ τοῦ Ὀρφέως καὶ Λύσειος λέγεται καὶ ὁ κατ' ἐξοχὴν γόνος τῶν Παξῶν Διόνυσος καὶ ὁ ταὐτώνυμος Ἴακχος-Βάκχος, ἐπίσης λύσειος. Οὐαλέριος-Βαλέριος, Οὐάλης-Βάλης, Οὐαλεντία-Βαλεντία, Οὐενετία-Βενετία.

Λυσιμάχεια=πόλις της Θράκης χερρονήσου, η πρότερον Καρδία, έστι και πόλις της Αιτωλίας.

Λυσουρία=Συχνοουρία.

Λυταί=χωρίον Θεσσαλίας, δια το λύσαι τα Τέμπη Ποσειδώνα και σκεδάσαι το από του

κατακλυσμού το ύδωρ. (Στεφ. Βυζάντιος)

Λυχνές=Πάργας τοπ.

Λυχνιδός=πόλις Ιλλυρίας αρσενικώς λεγομένη και λίμνη θηλυκώς. Ηρωδιανός Λυχνιτόν αυτόν φησίν. Έστι δε και Αρμενίας Λυχνίτις χώρα (Στεφ. Βυζάντιος.)

Λω=θέλω

Λωβός=Μόνον ως ύβρις γνωστή λέξη.

Λωλή=Τρελλή, Λωλαίνω, απολωλαίνω, αρχ. απόλλυμι=χάνω, απωλολότα πρόβατα.

Λωλός=αρχ.ολωλώς του όλλυμαι=τρελλός, αστόχαστος.

Λωμεντός=πόλις Ιταλίας οξυτόνως και όσα εις –τος ρη –εν- συλλαβή πααλήγει. Ήν και Λωρεντόν φασί μετά του ρ. (Στεφ.Βυζάντιος)

Λως=νήσος περί Θετταλίαν(Στεφ. Βυζ.)

Λώταξ= Ο γυναικώδης Λωτός=Φρούτο τον οποίον τρώγοντες οι θαμώνες λησμονούσαν την πατρίδα και τα πάντα. Έχει σχέσιν προς την Αφροδίτην και τα όργια αυτής.Το της γυναικός.

Λωτεύσι =Ποιούσιν αισχρότητας.

Λωτίζειν =Απανθίζεσθαι, απολύειν.

Λωτίνους = Αηδόνας τους αυλούς

Λωτός=Φρούτο τον οποίον τρώγοντες οι θαμώνες λησμονούσαν την πατρίδα και τα πάντα. Έχει σχέσιν προς την Αφροδίτην και τα όργια αυτής.Το της γυναικός.(Ησύχιος)

Λωτός= Μελιηδέας καρπός. Λωτὸς εἶναι λέξις σημιτική. Τούτου δὲ τὴν ἀκριβῆ μετάφρασιν μᾶς δίδει αὐτὸς ὁ Ὅμηρος λέγων αὐτὸν μελιηδέα καρπόν. Λωτός λοιπόν σημαίνει καρπός, ἀλλ' οὐχὶ δένδρινος καρπός, ὡς εἶναι τὰ μῆλα, τὰ πορτοκάλια, τὰ λεμόνια, τὰ ροδάκινα, τὰ κάστανα, τὰ κάρυα καὶ πάντες οἱ ἐδώδιμοι καρποί, τοὺς ὁποίους μας προσφέρουν τὰ δένδρα. Ὁ ὁμηρικὸς λωτὸς εἶναι ἄνθινος, δὲν εἶναι φυτόν· εἶναι τί σπόριμον, σπέρμα, τὸ ὁποῖον ἀνθεῖ καὶ γεννᾶ καρπούς, ὡς εἶναι ἡ φράουλα, ἡ ντομάτα, ἡ πατάτα, ἡ μελιτζάνα καὶ καθ' ἐξῆς. Ἀλλ’ οἱ καρποὶ οὗτοι δὲν εἶναι μελιηδεῖς. Ὁ ὁμηρικὸς ἄνθινος καρπὸς εἶναι μελιηδής, γλυκὺς ὡς τὸ μέλι.

Εἶναι καρπός, ὁ κατ' ἐξοχὴν καρπός, καὶ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὁμήρου μέχρι τῆς σήμερον φέρει τὸ ἴδιον ὄνομα, μὴ ἐννοηθὲν ἀτυχῶς.

Ο Καρπός, τὸ «Καρπούς» = το ΚΑΡΠΟΥΖΙ ὑπὸ τὴν ὀνομασίαν δὲ ταύτην ὑπονοουμένου καὶ τοῦ πέπονος καὶ χειμωνικοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ λωτὸς τοῦ Ὁμήρου, καρπὸς μελιηδής. Εκεῖ ὅπου ὁ Ὀδυσσεὺς καὶ οἱ σύντροφοί του ἔφαγον τὸν λωτόν, τὸν καρπὸν τοῦτον, εἶναι ἀμμουδιά, ἡ ὁποία φύει τὰ γλυκύτερα καρπούζια, τοὐλάχιστον ἐξ ὅσων ἡμεῖς ἐγεύθημεν. Σήμερον δὲ λέγεται ἡ χώρα τῶν Λωτοφάγων ἁπλῶς Ἀμμουδιὰ. Λωτός λοιπόν σημαίνει καρπός. (Αθηναγόρας) Σήμερα Λωτός εννοούμε δέντρο με γλυκήτατους καρπούς σαν τα μήλα χρώματος πορτοκαλί (Μ.Σ.)

Λωφά-λώφαξ=ο Ησύχιος εξηγεί: λήγει, παύεται, άλλους εμποδίσας, σήμερα λέγομεν λούφαξε, σώπασε, Λωφούσι=παύσιν. Λεφούσι= σμήνος από μύγες